Het was een tijd geleden dat de jongens van Fried Bourbon in Hamme waren komen optreden. Daar werd vorige vrijdag een mouw aangepast want de band kwam daar de nieuwe cd voorstellen.
Op 08 mei hadden ze voor de verzamelde pers hun nieuw geborene ‘Deep Fried’ voorgesteld en de schijf oogstte niets dan lovend kritiek. Ik was dan ook schrikkelijk benieuwd naar hetgeen we zouden geserveerd krijgen.

Er zat niet veel volk in het zaaltje van de mannen van “Daa Stoazze” maar dit zou de pret niet mogen bederven. Eigenlijk begint dit een  soort vast gegeven te worden, overal weinig volk op de optredens, maakt niet uit wie er komt. Heel raar, hopelijk komt daar een kentering in want dat is niet gezond. Enfin, dit gezegd zijnde terug over naar de agenda van de dag: Fried Bourbon.
Heel toepasselijk zette de band in met ‘Good Evening Everybody’ van Sonny Boy Williamson. Van bij de eerste noot had ik al een goed gevoel. Dit ging wel een sterk optreden worden. Tim Ielegems (gitaar) en de zijnen hadden er best zin in, en er was ambiance op het podium. De eerste set bevatte enkel nummers van de vorige cd ‘ Boogie Blend Blues’, uitzondering op de regel was ‘Deep Fried Boogie’ dat wel geplukt was van de nieuweling en waar Steven Troch zijn kunsten op de Mississippi saxofoon mocht ten toon spreiden. Verder kregen we nog het knappe ‘Blue Picasso Night’ dat wat doet denken aan een Argentijnse tango in een blueskleedje, ‘Shoeshine Boy’ , ‘Fry-day’ en het stevige ‘Turkey In The Corn’. Alles heel knap gebracht met een retestrakke ritme sectie mat Patrick Houthooft op bas en Jürgen Claes aan de drums.

Hierna mochten we even rusten , wat ons de tijd gaf om een broodje binnen te spelen en ons te voorzien van de nodige alcoholische dranken. (De bruine Leffe is zeker niet slecht).

Na de pauze ging de band er volop tegenaan, met een stevige greep uit hun laatste cd ‘Deep Fried’. Ik moet zeggen dat er heel wat mooie dingen tussen zitten. Ik denk dan vooral aan ‘Black Cat Bone’, ‘Doin Time’, het vettige ‘Angelina’, het grappige maar muzikaal sterk voor de dag komende ‘Camel Chase’ of ‘Ding Dong’. Tussendoor werd ook eventjes tijd gemaakt voor een covertje. Daar ging de voorkeur naar ‘Goin Up The Country’ van Canned Heat. Vriendelijk als ze zijn, hadden de mannen van Fried Bourbon reeds toegezegd voor een aanvraag uit het publiek en mocht Steven nogmaals laten zien wat hij waard was op de smoelschuiver, met een schitterende versie van Sonny Boy Willamsons ‘9 Below 0’. Alsof dit niet genoeg was, riepen de boys de hulp in van Armand De Roeck, beter gekend als Mankie Pankie van Loose In The Blues. De Mang, zoals ze bij ons zeggen mocht de sterke hand verlenen bij de T-Bone Shuffle. Afgesloten werd met het toepasselijke ‘We Gotta Go’ , maar niet zonder de verdiende bissers weg te geven, wat ze ook met veel plezier deden.

Fried Bourbon waagt zich niet aan schrikkelijk moeilijke dingen. Simpel is het best en klinkt nog het beste ook en dat hebben ze vorige vrijdag weer eens bewezen. Ze laten zien dat Belgische blues nog steeds de nodige talenten bezit om de mensen te kunnen aanspreken, en zolang er zo’n bands bestaan is er zeker nog een hoop toekomst weggelegd voor de blues in onze contreien.

Marcel